Veggie

Lilypie Date is set Ticker

Wednesday, March 21, 2007

วันนี้ไม่ได้ปีน

"วันนี้ไม่ได้ไปปีนเนื่องจากเมื่อวานไปปีนมาสามชั่วโมง" คนที่อ่านคงงงว่าไอ้นี่มันเขียนอะไร จริงๆแล้วคนอื่นเค้าเขียน blog กันมาชาติกว่าๆแล้วและผมก็นิสัยเสียอ่านแต่ blog คนอื่นตามอ่านมานานมากกกกกกกกก วันนี้นึกครึ้มเลยเอาซะที
ประเด็นต่อมาคือเขียนอะไรดี เรื่อง programming คงน่าเบื่อเพราะตัวเองก็ไม่มีอะไรพิศดารเพราะใช้คาถาสุดยอดคือ "คิดไม่ออกบอก google เดี๋ยวก๋แก้ได้เอง" ดังนั้นเรื่องนี้จะไม่เขียนถ้าไม่จำเป็นก็เลย ต้องวกมาเขียนเรื่องกีฬาที่ตัวเองเล่นอยู่ซึ่งจริงๆก็เล่นดีหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น tennis, บาส, ปิงปอง, ว่ายน้ำ แต่ที่โดนใจที่สุดคือ ปีนหน้าผา
จริงๆแล้วรู้จักกีฬานี้มานานมากแต่ไม่รู้สึกว่าสนุกเพราะคิดเอาเองว่า ทำไมต้องลำบากปีนไอ้แท่งๆปลอมๆด้วยปีนต้นมะม่วงที่บ้านก็ได้ แล้วอีกอย่างมันคงจะง่ายเพราะก็ไม่เห็นมีอะไร ก็ปีนๆไปตามตัวจับเดี๋ยวก็ถึงยอดระดับเราซะอย่าง แล้วก็ลืมมันไป
จนเมื่อปีที่แล้วมีโอกาสได้คุยกับรุ่นน้องที่เคยเรียนด้วยกันผ่าน msn และก็เป็นเรื่องบังเอิญมือไปกดโดน link ไปที่ msn space ของมัน

ก็ไปเห็นโอ้โห "ไอ้นี่เล่นทุกอย่างเลย ขี่มอไซ ยิงปืนBB และ ปีนหน้าผา" ที่หนักกว่านั้นมันเอารูปที่มันไปปีนที่หาดไร่เร จังหวัดกระบี่มาโชว์
โอ้โหอีกแล้วเพิ่งรู้ว่าตอนปีนเค้าทำท่าเท่ๆ แบบพระเอก MI2 ได้ด้วยสรุปคือมันถ่ายรูปออกมาหล่อมากเท่ด้วยก็แหม่อยากมีเองสักรูป เลยสอบถามมันไปว่าปีนที่ไหนอย่างไร สรุปว่าให้ไปหัดที่ Imperial ลาดพร้าวก่อนเลยเพราะต้องฝึกเป็นปีกว่าจะปีนได้ ได้ยินแค่นี้เราก็
แหมเป็นไปได้ไงไม่น่าจะยากเลยเพราะก็แค่ 12 เมตรเอง เดี๋ยวพี่จะไปโชว์เอง (คิดในใจอย่างห้าว)

หลังจากนั้นอีกสองวันไปปีนเลยครับ เป็นผาจำลองสูง 12 เมตรมีสี่ด้าน มี hang น้อยๆสองด้านพร้อม pocket เป็นร้อยตัวละลานตามอง ด้วยตาผมปีนจบมั้งสี่ด้านแหละ ก็นีกในใจหล่อๆเลยว่าเดี๋ยวโชว์เลย จากนั้นก็รายงานเจ้าหน้าที่ว่าเราไม่เคยปีนวันนี้อยากลอง เค้าก็อธิบาย
รายละเอียด เล็กน้อยแล้วก็ให้ทำการปีนวนรอบทั้งสี่ด้านให้ดูก่อน เราก็ไม่ขัดด้วยการปีนได้ด้านละสองก้าว!!!!! แขนขยับไม่ได้อีกต่าง หาก แถวบ้านเรียกสอบตกตั้งแต่ตื่น !!!!!! เค้าก็บอกจริงๆแล้วปีนได้แค่นี้ต้องฝึกอีกนานแต่ไหนมาวันนี้แล้วลองขึ้นสูงดู เราก็คิดในใจ อีกว่า ปีนรอบๆมันยากเพราะตัวจับมันเล็กเดี๋ยวจะโชว์ขึ้นสูงให้ดูเพราะเล็งๆแล้วตัวจับมันใหญ่ หลังจากใส่อุปกรณ์หมด ก็ขึ้นดูอย่างมั่น ใจได้ขั้นดังนี้

ขั้น 1. สบายเพราะจับติดมือ เท้าเหยียบดี
ขั้น 2. พอไหวเริ่มตึงๆ เริ่มมองไม่ออกว่าจะจับตัวไหน เหยียบตัวไหน ไอ้ที่เล็งไว้ลืมหมดเพราะ แค่ดึงไว้ก็แย่แล้ว
ขั้น 3. จับได้แขนเดียว ขาขึ้นข้างเดียว มือสั่น คิดไม่ออก มือที่จับก็ไม่ไหว ขาก็เหยียบไม่อยู่ ในใจคิด โอ้โหนี่เข้าใจผิดมาตลอด
ขั้น 4. ไม่มีขั้นที่สี่ เพราะหลังจากคิดในใจเมื่อกี้จบ ก็ตกทันที เพราะหมดแรง
ขั้น 5. อายมากเพราะกล้ามที่ได้จากการเล่น fitness ไม่มีประโยชน์เลย กำ

ลงมานั่งเสียกำลังใจอย่างแรง แต่ก็สนุกเพราะรู้สึกว่าเป็นกีฬาที่คลายเครียดมาก ไม่มีเวลาคิดอย่างอื่นต้องมีสมาธิกับการปีนมาก
แต่วันนี้พอก่อนเพราะอายเค้า กล้ามฟูเชียวแต่ขึ้นได้สามขั้น เด็กสิบสองขวบยังขึ้นได้สูงกว่าอีก เก้ฐของกลับบ้านพร้อมรอยแค้นว่า
ต้องปีนให้ได้แบบนี้ซักวัน